تأثیراجرای پروتکل زمان آرام برکیفیت خواب بیماران بستری در بخش مراقبت های ویژه

زمینه و هدف: اختلال خواب یکی از چالش های اصلی بخش مراقبت های ویژه می باشد و عوامل روانی و فیزیکی حاکم بر محیط در بروز آن دخیل هستند. تعدیل این عوامل جهت برآورده ساختن این نیاز، امری ضروری است. مطالعه حاضر با هدف تعیین تأثیر اجرای پروتکل زمان آرام برکیفیت خواب بیماران بستری در بخش مراقبت های ویژه انجام گردید. مواد و روش ها: مطالعه ی حاضر یک کارآزمایی بالینی است که جامعه آماری آن را بیماران بستری در بخش مراقبت های ویژه جراحی عمومی بیمارستان قائم (عج) شهر مشهد در سال1392 تشکیل دادند. 60 بیمار به روش دردسترس انتخاب و به صورت غیرتصادفی در دو گروه مداخله و کنترل قرار گرفتند. پروتکل زمان آرام طی 3 شب متوالی از ساعت 19 تا 5 صبح برای گروه مداخله اجرا شد. داده ها با استفاده از پرسشنامه پژوهشگرساخته در رابطه با چگونگی کیفیت خواب در شب های اول، دوم و سوم مداخله جمع آوری شدند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده ازآزمون های آماری فیشر، کای اسکوئر، تی مستقل و تحلیل واریانس با اندازه های تکراری تحت نرم افزار آماری 21 spss  صورت گرفت. یافته ها: در گروه مداخله میانگین نمره کیفیت خواب بیماران در حیطه اثربخشی پس از اجرای مداخله در هر سه شب از گروه کنترل بالاتر بود (0/001 ˂ p). این میانگین در حیطه اختلالات خواب در گروه مداخله بعد از اجرای مداخله در شب اول (0/002 = p) و شب های دوم و سوم نیز به طور معنی داری نسبت به گروه کنترل کاهش یافت (0/001 ˂ p). نتیجه گیری: با توجه به نتایج، اجرای پروتکل زمان آرام بر بهبود کیفیت خواب بیماران بستری در بخش مراقبت های ویژه جراحی مؤثر است. پرستاران می توانند از این پروتکل جهت بهبود کیفیت خواب بیماران در بخش استفاده نمایند.